Een van de wonderlijkste ondernemers die ik ken is Marcel Jonkman uit Veendam.
Ik leerde hem kennen tijdens een training van BNI, op een zinderend warme avond in juni.
Marcel is iemand die je meteen onthoudt. Niet door zijn uitbundigheid of extraverte gedrag. Integendeel, hij is zo kalm dat je naar hem toe wordt gezogen. In combinatie met zijn massieve gestalte en tatoeages. En dan is nog zijn blik: indringend, zonder dat het ongemakkelijk wordt.
Later ontdekte ik dat dit de blik van de filmmaker is, of eigenlijk de videomaker.
Marcel is een gever
Om mij te helpen met mijn onderneming bood hij aan om bij mij langs te komen voor een videoportret. Marcel is ook een gever.
In dat portret moest ik binnen 55 seconden vertellen wat ik doe.
Dat is best een uitdaging met iemand die niet per se van de camera houdt en ook niet heel rap van de tong is. Bovendien heb ik een bijna fysiek afkeer van herhaling. Twee keer precies hetzelfde zeggen lukt me nog nét, maar 8, 9,10,11 keer?
Vanaf het begin straalde Marcel echter uit: dit komt helemaal in orde. Hij pakte zijn lichtgewicht camerakit uit en dirigeerde me eerst naar mijn meest relaxte fauteuil. Hij gebruikte de lichtbronnen die al aanwezig waren en zette de grote plant aan de andere kant van mij. Het plaatje was goed, nu nog het praatje.
Ik oefende nog een laatste keer mijn verhaal dat ik met steekwoorden op een papier had gezet.
Maar die mocht ik absoluut niet oplezen van de maestro.
Ik deed mijn best, maar met mijn fysieke afkeer van herhaling en mijn talent voor vergeetachtigheid vertelde ik telkens een ander verhaal.
Het was telkens nét niet goed. Ik zou er mesjogge van worden als videomaker, maar Marcel coachte mij er met geduld en een lach doorheen. Na de negende take: “Dit was al heel goed, maar nu ook nog even vertellen hoe jij werkt.”
En toen opeens…het lukte, zonder ehh’s en met alle info.
“Ja! Dit is ‘m!” zei Marcel. Hij was content.
We verlieten mijn werkkamer en liepen de tuin in. Marcel wilde voor de sfeer nog wel wat groen, dat onze tuin in overvloed heeft.
“Dit ziet er ook mooi uit,” zei hij, begon me bijna achteloos te filmen en vroeg “doe je verhaal nu nog ‘ns.”
Hij nam wat meer afstand (“en nu nog eens!”), ik begon te vertellen en het rolde er in één keer uit. “Dit is ‘m!” grijnsde Marcel, terwijl hij de camera weer opborg. Hij moest weer verder naar een andere klus; Marcel werkt nogal hard namelijk.
Aan het einde van de middag stuurde hij me dit filmpje. De hand van de meester.
https://www.youtube.com/watch?v=fFO6r8FLQw8
Naschrift: dat is alweer bijna een jaar geleden. Onlangs bezocht ik Marcel in zijn winkel/studio in Veendam en zag ik dat zijn gestalte niet meer zo massief is als destijds. Zijn geestdrift en werklust zijn echter nog onverminderd groot. En wat hij vertelde over zijn initiatieven en jonge medewerkers zijn ook weer verhalen op zich. Maar daar kom ik een andere keer nog wel op terug.