The Kik speelt op 26 maart in VERA. Ik schreef onderstaande aankondiging voor de website van VERA.
Laat ik er niet omheen draaien: The Kik kon mij aanvankelijk niet bijster bekoren.
Leuk hoor die sixties bietmuziek, maar die teksten…
Ik zag jou in een drukke bar/Je keek naar mij en gaf geen kik/Ik dacht toen stik (Uit: Cleopatra, 2012)
Oké, ik ben een zeikerd op dat gebied. Ik weet heus wel dat het maar popmuziek is en dat niet elke tekst het niveau van Lennart Nijgh, Spinvis, Gorki of Roosbeef hoeft te hebben.
Achteraf bezien denk ik dat ik in die periode iets teveel kinderteksten moest incasseren en dit er niet zo goed bij kon hebben.
Ondertussen veroverden deze Rotterdammers in hun kekke pakkies heel Nederland met hun aanstekelijke optredens. Naar verluidt, want ik was er niet bij.
The Kik werd de huisband van DWDD, hertaalde popklassiekers, bezorgde protestzanger Armand een prachtig slotakkoord van zijn leven en bracht een eerbetoon aan Boudewijn de Groot.
Daaruit sprak een grote liefde voor de popmuziek. Net als de zijprojecten van met name Arjan Spies, die ook zeer betrokken is bij The Kryng en Combo Koedijk (als drummer en producer). Kortom, jongens met het hart op de juiste plek.
Supersympathiek bovendien.
Dat geldt ook voor de deelname van frontman/zanger Dave von Raven aan het tv-programma Maestro. Waarbij zijn bandmaten na een tenenkrommend optreden breed lachend tussen het vaak bulderende publiek zaten.
Van Raven ontwapende iedereen met zijn prettig gestoorde presentatie. Hoe kun je een hekel hebben aan zo’n gozer.
Keerzijde van veel van dat soort zijprojecten is natuurlijk dat je een soort clown wordt die een trucje doet – dat soms bar weinig met je eigen werk te maken heeft. Behalve dan dat er meer kaartjes worden verkocht.
Maar niet aan mij. Aangezien ik nog steeds liever een mislukte artiest met eigen nummers zie dan elke willekeurige coverband liet ik de Armand- en Boudewijn de Goot-platen en –optredens aan mij voorbijgaan. Daar konden al die lovende woorden van kenners niets aan veranderen.
Kortom: er gingen jaren voorbij zonder dat ik The Kik live aan het werk zag.
En toen gebeurde er iets bijzonders. Ik zal niet zeggen dat het een openbaring was, maar veel scheelde het niet.
Het was op de laatste zondag van het vorige decennium. Ik bezocht in Utrecht een supportersdag van Excelsior. The Kik was de afsluitende act en het bijzondere was dat ze –voor het eerst- louter liedjes zouden spelen van de nieuwe plaat Jin –die half februari is verschenen.
Laat ik er nu dan ook niet omheen draaien: ik wist níet wat me overkwam. Wat was dit steengoed! IJzersterke liedjes, goeie teksten en het klonk als een klok – zo’n heel duur en spatzuiver Zwitsers uurwerk, weetjewel.
Grootste verrassing: van die zogenaamde ‘60’s-Gimmick was niets meer over. De synthesizer domineert nu het geluid van The Kik. Het Goede Doel en Toontje Lager keken in Tivoli De Helling over hun schouders mee, maar het was nog steeds 100% The Kik.
En qua teksten werd ondergetekende kommaneuker op zijn wenken bediend. Dirigeren kan die Dave von Raven voor geen meter, maar tekstschrijven wis en drie! En met zijn zang zit het ook wel snor.
De onderlinge chemie en de interactie met het publiek was ook geweldig. Wat een rasentertainers.
En je merkte aan alles hoeveel vruchten ze tegenwoordig plukken van hun coverprojecten. Ik zal niet meteen elke popacademiestudent adviseren om eerst een paar jaar alle popklassiekers te bestuderen, ontleden en coveren, maar het zou de meeste songwriters ook geen kwaad doen.
Door al die covers van bewezen popgenieën weet The Kik nu ook donders goed hoe je een heel goed popliedje schrijft. En daar gaan we hopelijk nog jaren plezier van hebben.
De nieuwe plaat staat er vol mee. Jin barst uit zijn voegen van geweldige, catchy songs die je na één keer luisteren mee wil blèren.
The Kik verkeert in absolute topvorm. Je bent een sukkel (zoals ik tot voor kort) als je daar geen gebruik van maakt.