25-3-2021
Op 40 jarige leeftijd liep Frans Kafka (1883-1924), die nooit trouwde en geen kinderen had, door het park in Berlijn toen hij een meisje ontmoette dat huilde omdat ze haar favoriete pop was kwijtgeraakt. Zij en Kafka zochten tevergeefs naar de pop.
Kafka zei dat ze hem daar de volgende dag zou ontmoeten en dat ze terug zouden komen om haar te zoeken.
De volgende dag toen ze de pop nog niet hadden gevonden, gaf Kafka het meisje een brief die door de pop was ‘geschreven’ en zei: ‘Huil alsjeblieft niet. Ik ging op reis om de wereld te zien. Ik zal je schrijven over mijn avonturen.’
Zo begon een verhaal dat doorging tot het einde van Kafka’s leven.
Tijdens hun ontmoetingen las Kafka de brieven van de pop zorgvuldig geschreven met avonturen en gesprekken die het meisje schattig vond.
Ten slotte bracht Kafka de pop terug (hij kocht er een) die was teruggekeerd naar Berlijn. “Het lijkt helemaal niet op mijn pop,” zei het meisje.
Kafka overhandigde haar nog een brief waarin de pop schreef: ‘Mijn reizen hebben mij veranderd.’ Het kleine meisje omhelsde de nieuwe pop en nam de pop mee naar haar gelukkige huis.
Een jaar later stierf Kafka.
Vele jaren later vond het inmiddels volwassen meisje een brief in de pop. In de kleine brief ondertekend door Kafka stond geschreven: ‘Alles waar je van houdt zal waarschijnlijk verloren gaan, maar uiteindelijk zal de liefde op een andere manier terugkeren. Omarm de verandering. Het is onvermijdelijk voor groei. Samen kunnen we pijn veranderen in verwondering en liefde, maar het is aan ons om die verbinding bewust en opzettelijk tot stand te brengen.’
Korte toelichting:
Als tekstschrijver en schrijfdocent ben ik een veellezer, altijd ontvankelijk voor teksten die me raken. De allerbeste verhalen knip ik uit of copy-paste ik.
Vervolgens lees ik zo'n tekst nog 'ns zorgvuldig en probeer te begrijpen waarom de woorden mij raken.
Soms probeer dat ook toe te passen in mijn eigen teksten en door te geven aan anderen.
En héél soms stuit ik op zo'n fenomenaal verhaal. Ik geloof niet dat ik ooit eerder zo’n krachtig zeer kort verhaal heb gelezen.
Het is troostend en stimulerend.
En in mijn geval is het ook stimulerend om met minder woorden meer te zeggen.;)
13-3-2021
Als twintiger was ik jarenlang zeer actief in het snowboardwereldje: als snowboarder, gediplomeerd snowboardleraar en beginnend journalist/fotograaf.
Er was in het snowboarden een duidelijke tweedeling tussen de alpine-snowboarders en de freestylers. Ik was ook een fanatieke skateboarder en voelde mij het meeste aangetrokken tot die laatste groep.
Kamikazepiloten met punkharen
De freestylers waren vaak kamikazepiloten op een plank, veel kwajongens met punkharen en ADHD (al heette dat toen nog niet zo). Ze droegen zulke wijde broeken dat je er met twee personen in paste.
Ik had een paardenstaart en moest het niet van mijn verfijnde techniek hebben, maar van mijn lef, incasseringsvermogen en fanatisme. Daarmee eindigde ik bij wedstrijden meestal ergens in de subtop.
De enige wedstrijd won ik per ongeluk
De enige wedstrijd die ik ooit won was het O’Neill Snowboard Festival op de borstelbaan in Huizen en dat was eigenlijk per ongeluk. De schans waarvan ik me moest lanceren om over een auto te springen was namelijk ongemerkt naar voren verschoven waardoor de punt van mijn board tegen de auto kwam, ik een salto voorover over de auto maakte, wonderwel redelijk goed landde en onder luid gejoel beneden arriveerde.
Op de foto zie je linksboven de poster van die wedstrijd.
De reden dat ik deze foto plaats is de meid links op de foto: Bibian. Slimme, mooie meid, gulle lach.
Beschaafde meid tussen kwajongens
Zij had een paar jaar eerder in 1993 haar entree gemaakt in dat druistige kwajongenswereldje en ze viel vooral op omdat ze zo enorm beschaafd was. Ze praatte als een rechtenstudente – en dat was ze ook.
Die zou snel weer vertrekken, was de verwachting. Maar meteen bij haar eerste Nederlands Kampioenschap werd Bibian tweede, wat ook niet alles zegt met slechts een handjevol deelnemers.
Maar belangrijker: zodra Bibian op de plank stond straalde ze puur geluk uit. Misschien heb je ook ooit dat geluksgevoel mogen ervaren, maar snowboarden in verse sneeuw is pure euforie. Bibian raakte zelfs zo verslaafd aan dat gevoel dat ze besloot ernaar te luisteren.
Ze wist: snowboarden gaat mij veel meer geven dan een afgeronde rechtenstudie.
Bibian deed iets wat ik niet durfde
We zijn beiden van 1972, waren tegelijk aan een studie begonnen, maar Bibian deed iets wat ik niet durfde: ze stopte met haar studie omdat ze hele winters in de Alpen wilde zijn. Ze gaf daar les, werd steeds beter, reeg de nationale titels aaneen, won continental cups en deed mee aan de worldcup.
Ze leefde haar gedroomde leven.
Kwaadaardige tumor
Dat werd in 2000 wreed verstoord toen een kwaadaardige tumor in haar scheenbeen werd ontdekt.
Hoe Bibian daarop reageerde was hoogst uitzonderlijk.
Toen haar rechteronderbeen werd geamputeerd zei de arts dat ze nooit meer zou kunnen snowboarden. Bibian dacht daar anders over en zeven maanden later werd ze opnieuw Nederlands kampioen bij het valide snowboarden.
Het nieuwe onderdeel snowboardcross paste goed bij haar karakter.
Ongeëvenaarde vechtersmentaliteit
Die keurige meid bleek te beschikken over een ongeëvenaarde vechtersmentaliteit. Ik ken geen andere Nederlandse atleet die zoveel tegenslag heeft overwonnen.
Vijftien keer zou de ziekte terugkomen en telkens ging Bibian de strijd aan.
Dat is al nauwelijks te bevatten, maar ondertussen was ze als paralympische sporter praktisch onverslaanbaar.
Drie keer paralympisch kampioen
Tussen de kuren, behandelingen en herstelperiodes door werd Bibian drie keer paralympisch en vier keer wereldkampioen.
Ze richtte de Mentelity Foundation op die kinderen en jongeren met een fysieke en mentale uitdaging helpt.
Bibian groeide uit tot een inspirerend boegbeeld.
Dat blijkt wel uit de reacties op het nieuwsbericht vorige week dat ze is uitbehandeld nu de uitzaaiingen ook haar hersenen hebben bereikt.
Bibian (48) is uitbehandeld, maar vooral dankbaar
Bibian zal niet ouder dan 48 worden.
Is ze verbitterd of verdrietig? Nee, vooral dankbaar, las ik in Trouw. “Ik mag niet klagen,” zei ze dinsdag op een seminar over winnaarsmentaliteit. “Waarom ik zo straal? Het is zo lief hoe iedereen over me spreekt. Het is toch waanzinnig dat ik dit in levende lijve mag meemaken? Meestal komen die verhalen pas nadat je bent overleden. Meestal worden alle mooie dingen pas na iemands overlijden gezegd. Ik ben in de bevoorrechte positie om het mee te krijgen.”
Je hoort of leest het helaas maar al te vaak nadat iemand is overleden: ‘Ik heb er zo’n spijt van dat we nooit goed afscheid hebben genomen.’
Of: ‘Had ik maar laten weten hoeveel ik hem/haar waardeerde’.
Ik wilde niet door spijt worden verteerd
Ik herken het maar al te goed. Wij spraken thuis zelden over onze diepste gevoelens. Het is niet gebruikelijk in onze familie en in de kop van Noord-Holland.
Maar toen mijn moeder vorig jaar naar het hospice verhuisde voor haar laatste levensfase, wilde ik niet door die spijt worden verteerd. Dus nam ik uitgebreid de tijd om op te schrijven hoeveel ze - ondanks onze verschillen en onenigheden - voor mij betekende.
Ondertussen had ik ook al reacties van vrienden en familie ontvangen en hun liefdevolle woorden en herinneringen voegde ik toe aan de mijne.
Woorden die normaliter vooral bij de uitvaart worden uitgesproken, als de overledene ze niet meer kan horen.
Terwijl veel mensen op hun sterfbed er een moord voor zouden doen.
Hemmingway las z'n IM's, met champagne
Schrijver Ernest Hemmingway had de mazzel dat hij in 1954 per abuis dood was verklaard na een vliegtuigongeluk. Naar verluidt las hij tijdens zijn herstelperiode met veel plezier elke ochtend zijn In Memoriams en necrologieën, met een glas champagne.
Mijn moeder wilde ook graag weten hoe ik haar zou herdenken.
Kort voor haar overlijden las ik mijn In Memoriam aan haar voor en ik kan je verzekeren: het gevoel van troost en verlichting voor zowel de gever als ontvanger is ongeëvenaard.
Doop de pen in je hart en schrijf
Het is niet moeilijk: ga zitten, doop de pen in je hart en schrijf.
En Bibian, je zal dit hoogstwaarschijnlijk niet lezen, maar er zijn weinig mensen voor wie ik zoveel bewondering heb als voor jou.
Je bent groots.
Naschrift: Maar daarna moest ik dit gesprek met Humberto Tan nog zien. Ik ben er nog stil van, zo tranentrekkend mooi en leerzaam. Zelden zo'n krachtige vrouw gezien.
PS: Soms vraag ik een donatie voor een verhaal. Deze keer zal ik de opbrengst van alle donaties schenken aan de Mentelity Foundation.
5-3-2021
Toen een jaar geleden de wereld stilviel en de deuren van de popzalen en theaters met een doffe dreun in het slot werden gegooid, kwam Tim Knol al snel op de proppen met zijn wandel-optredens.
Even simpel als briljant
Het idee was - zoals met de meeste goede ideeën - even simpel als briljant: trek met een kleine groep en een muzikant de natuur in, zoek een mooie plek op, ga op veilige afstand van elkaar zitten en laat de muziek en natuur op je inwerken.
Zo wandelde en musiceerde Tim met verschillende groepjes geestverwanten al door ’t Gasselterveld in Drenthe, Natuurpark Lelystad, Enkhuizen en Vlieland.
Voor diegenen die onder een hunebed hebben gelegen en niet weten wie Tim Knol is. Dat was die te zware jongen uit Hoorn die op z’n negentiende muziekminnend Nederland veroverde met zijn gouden keel en West-Friese eenvoud. Een jongeman met ook nog een fijn gevoel voor humor en zelfspot: zo liet hij T-shirts bedrukken met de tekst TIM KNOL IS VET.
Ik schreef bewust hij wás een zware jongen, want tegenwoordig is Tim een megafitte gozer. Die dagelijks kilometers wandelt en ook niet meer ’s nachts tankstation-snacks naar binnen werkt. Met medewerking van corona, want geen concerten.
Tim wilde al langer afvallen en merkte ook dat hij mentaal behoefte had aan ontspanning. En de honger naar livemuziek was enorm, zowel bij muzikanten als muziekliefhebbers. Corona zette zijn plan in een stroomversnelling.
Hoeveel vliegen kun je in één klap slaan?
Doen wat je hart je ingeeft
Ik had altijd al een zwak voor Tim Knol, die doet wat zijn hart hem ingeeft. En áls hij iets doet dan wil het ook meteen goed doen.
Zo ontpopte hij zich kort na zijn muzikale doorbraak plots als fotograaf – en een goeie ook.
Hij richtte een eigen platenlabel op, puur om muziek uit te brengen die hij goed vindt.
Aanstekelijke video-reportages
Weer een paar jaar later deelde Tim op aanstekelijke wijze zijn liefde voor kringloopwinkels met een reeks video-reportages en concerten Lost and Found. Met muziekvrienden Eric Lensink en Melle Boersma doorkruiste hij heel Nederland, op zoek naar tweedehands pareltjes. Schatgraven noemden ze het en ze stuitten elke keer weer op prachtige spullen uit vervlogen tijden. Die ze dan ’s avonds bij het optreden gebruikten.
Sinds enige tijd maakt hij met Nico Dijkshoorn de podcast Woeste Meuk, waarin ze mensen bezoeken die ze bewonderen. Van glazenwassers tot kunstenaars.
Onmiskenbaar Tim Knol
Ondanks al die gedaantes die Tim aanneemt, blijft hij onmiskenbaar Tim Knol. Zelfs nu hij veertig kilo lichter is.
En hij was dus een van de zeldzame artiesten die niet bij de pakken neerzat omdat hij door corona praktisch werkloos was geworden, maar in actie kwam en vooral keek wat wél mogelijk was.
Tim dacht letterlijk out of the box.
Commercieel ook heel slim
Dat was, misschien onbedoeld, ook commercieel heel slim. Nederlanders wandelen meer dan ooit tevoren.
Zijn idee sloeg zo aan dat hij samen met Ferry Roseboom van zijn label Excelsior Recordings zelfs De Wandelclub oprichtte. Inmiddels telt de club al ruim 1500 leden.
En, zoals ik al schreef: als Tim iets doet dan gaat hij ook all the way. Dus heb ik nu het eerste nummer van het clubblad, De Wandelgang, in handen.
Een compact blad voor in je kontzak
Het blad is zo compact (14,8 bij 10,5 cm) dat het in je kontzak past, of in de steekzak van je nieuwe afritsbare kaki outdoor-broek. Ondanks het bescheiden formaat is het een compleet magazine vol vrolijke en minder vrolijke verhalen over het buitenleven. Waarin zowel plek is voor wandelambassadeur John Jansen van Galen als het jonge Front Anti Wandelen (met het fraaie motto ‘Een wandeling? Kindermishandeling!’).
Maar vooral een blad waar uit spreekt: “ja, het is enorm klote nu, maar we maken er het beste van.”
Je kunt natuurlijk ook naar het Binnenhof reizen en daar lopen roepen en joelen dat je meer vrijheid wilt, maar de aanpak van Tim Knol spreekt mij meer aan.
En jij?
Ik ben benieuwd welke positieve draai jij aan deze rottijd hebt kunnen geven.
En of het je (is ge)lukt dat de wereld te laten weten.
Of dat ik net zo’n wervend verhaal over jou mag schrijven als over fitnessgoeroe Tim Knol.
26-2-2021
Waarschuwing: dit wordt een lofzang op de lente
Daar stond ik deze week zomaar ineens, met mijn vers gekweekte schaatsbenen in die belachelijk warme lentezon. De vrouw had een boom in de voortuin gesnoeid en ik was lekker takken aan het hakselen, shredden, versnipperen.
Dat deed ik samen met mijn vriend de AXT 25 TC. Wat AXT betekent weet ik niet, maar TC staat voor Turbo Cut.
Hakselen is een van mijn favoriete tuinklusjes, naast het plukken en meteen verorberen van de zelfgekweekte aardbeien.
Een vriend die ik eigenlijk niet verdien
De AXT 25 TC is een enorm betrouwbare vriend die ik eigenlijk niet verdien. Vorig jaar zette ik hem in een hoek van de koude garage en keek vervolgens een halfjaar niet naar hem om. Maar zodra ik de stekker in hem stak en op de groene knop drukte deed hij zonder zeuren en haperingen gewoon zijn werk.
Mooi is-ie, hè?
Wat mij ook aanspreekt aan hem is dat hij niet zo schreeuwerig is als bijvoorbeeld zijn collega’s: de bladblazer, kettingzaag en grasmaaier.
Hij is dan ook een heuse fluisterhakselaar. De AXT 25 maakt een monotoon malend geluid, dat zacht genoeg is om de vogels nog te kunnen horen.
Terwijl de zon mij een shot vitamine D gaf, raapte ik de takken van de grond en stak ze in de mond van mijn vriend.
Hakselen is poëzie
Ik draaf misschien een beetje door, maar het is bijna poëzie zoals die dansend en schuddend in de hakselaar verdwijnen. Deze keer zaten aan sommige takken nog trosjes met zaden en die klonken -werkelijk waar- als maracas. Samba dansend gingen de takken hun ondergang tegemoet.
En dan de geur die bij dat versnipperen vrijkomt! Die zoete melange van de boomsappen. Er is geen geur die mij gelukkiger maakt - samen met die van appeltaart en vers gemaaid gras.
Goede voedingsbodem voor het nieuwe jaar
Het ruimt ook zo lekker op. De gesnoeide boom die nu veel meer zonlicht binnenlaat in de keuken, waardoor het sombere jaar dat achter ons ligt verdampt. En de houtsnippers zijn een goede voedingsbodem voor de tuin en voor het jaar dat voor ons ligt.
Maar het ruimt ook op in mijn hoofd. Terwijl ik die takken een voor een zonder na te hoeven denken aan mijn vriend AXT geef, laat ik mijn gedachten de vrije loop: bedenk bijvoorbeeld een onderwerp voor de Wijnker Weekly of hoe ik een bepaalde zin beter kan formuleren.
Zoals ik in mijn jeugd tijdens het bollenpellen of bloemenkoppen niet hoefde na te denken en fijn kon wegdromen, terwijl mijn handen bijna machinaal hun werk deden.
Volgt bijna automatisch de vraag:
“maar waarom ben jij dan geen hovenier geworden?”
1)Omdat ik verder ook niet veel meer kan dan grasmaaien, onkruid wieden, snoeien en hakselen. Ik moet ook toegeven dat ik niet veel meer ambieer
2)En omdat ik dus zo’n typische mooi weer-tuinier ben en het liefst alleen in de tuin werk op mijn eigen moment. Bijvoorbeeld als de winterjassen nog aan de kapstok hangen, de zon plots schijnt en de lente het uitschreeuwt: kom naar buiten!
Kortom, ik tuinier volgens het motto ‘wel de lusten niet de lasten’. Dus als er na een gierende herfststorm een boom moet worden gekortwiekt dan schakel ik liever de hovenier in. Zoals ik bij een kapotte cv-ketel ook niet zelf aan de slag ga en een kozijn of het slot van de voordeur ook beter niet zelf vervang.
Gelukkig zijn er vaklieden
Die doen dat fluitend, goed en snel.
Misschien ben jij wel een van die vaklieden met een eigen bedrijf. Dan zul jij op jouw beurt waarschijnlijk ook niet voor je lol ’s avonds nog ‘ns fijn achter de pc kruipen om een paar uur te stoeien met een tekst voor je website of nieuwsbrief. En of die wel SEO-vriendelijk is, zodat mensen jouw bedrijf nog beter vinden.
Ik ben zo’n vakidioot die juist niets liever doet, zelfs in de avonduren en in mijn vrije tijd. Zelf tijdens het hakselen.
Hoe dan ook, als jij zo’n vakman of -vrouw bent en geen zin, tijd of expertise hebt om na een lange werkdag ook nog ‘ns teksten te schrijven, dan is een Content Abonnement echt iets voor jou.
Content Abonnement: elke maand verzekerd van ijzersterke teksten
Daarmee ben je verzekerd van een of meerdere keren per maand een ijzersterke tekst over jouw bedrijf, waarmee jij beter wordt gevonden in Google, veel meer opvalt en dus meer klanten trekt.
Zo’n tekst kan voor een weblog of nieuwsbrief zijn (of allebei) en kan overal over gaan: een nieuw product, een jubileum, of een mooie opdracht die je tot een goed einde heb gebracht.
Omdat het nieuw is kun je het eerst drie maanden uitproberen tegen een sterk gereduceerd tarief.
Oftewel, in heel slecht Neder-Italiaans: een lente proefabonnemente!
Wil je meer weten over een Content Abonnement, druk dan op de knop hieronder.
Dan wens ik je alvast een fijne lente.
En je krijgt de groeten van mijn vriend de AXT 25 TC.
19-2-2021
De serie die mijn hart de afgelopen maanden het meest heeft verwarmd is De Wasstraat. De tv-serie van de omroep HUMAN over het wel en wee van Matz Carwash, een moderne wasstraat in Deventer. Die wordt gerund door mensen met - zoals dat zo lelijk heet - een afstand tot de arbeidsmarkt. In dit geval zijn dat vooral jongemannen met een verstandelijke beperking, statushouders.
Neem Tim (29), die de hele dag loopt te lachen, enorm zijn best doet en volgens mij de liefste gozer van Overijssel is. Achter zijn innemende lach gaat een traumatische jeugd, suïcidaal verleden en rouwend heden schuil.
Zo werken er bij Matz tientallen jongemannen met een heftig levensverhaal waar ze eerlijk over vertellen. In vijf afleveringen komen zes van die jongemannen voorbij: na Tim (op de foto rechtsonder) zien we Abdul, Vincent, Maurice, Patrick en Denai. En hoe verschillend en lastig ze soms ook zijn, je sluit ze allen in je hart.
Omdat ze hun kwetsbaarheid laten zien en ze ondanks alle tegenslag toch met goede moed voorwaarts proberen te gaan.
En omdat de eigenaar, Martin Kniest, het beste in ze naar boven haalt.
Deze Martin (op de foto staand, 2e van links) heeft een wonderlijke loopbaan achter de rug en zelf ook een verleden in de schuldhulpverlening. De inefficiëntie en bureaucratie riepen zoveel weerzin bij hem op dat hij besloot een hbo-opleiding Schuldhulpverlening te doen. Vijf jaar geleden nam hij de wasstraat over en maakte hij er een uniek bedrijf van.
Een baas die je iedereen gunt
Hij is een baas die je iedereen gunt: sociaal werker, betrokken en duidelijke chef, meedenkende coach, vader, psycholoog en vriend ineen.
Ik ben niet zo van de verafgoding, maar van Martin Kniest mag best een standbeeld worden neergezet.
Zoals hij zijn jongens-met-vaak-zeer-uitgebreide-gebruiksaanwijzing stuurt en steunt is onvoorstelbaar.
Je moet wel van gewapend beton zijn om niet te worden geraakt door de hoofdrolspelers in deze korte serie.
Sterker: er zijn ongetwijfeld klanten die tientallen kilometers omrijden om met hun auto door de wasstraat te mogen en even die glimlach te zien van Tim. Of van Abdul (op de foto rechts), die als 12-jarige in zijn eentje de oorlog in Syrië ontvluchtte, na een reis/nachtmerrie van twee jaar in Nederland als man arriveerde. Inmiddels is Abdul (20) opgeklommen tot assistent leidinggevende.
Klanten uit heel Nederland
Eigenlijk drukte ik me hierboven nog veel te zwak uit. Ik weet na het zien van de serie namelijk zeker dat tv-kijkers zelfs speciaal naar Deventer zijn gereden voor een mentale en fysieke wasbeurt.
Als afgestudeerd journalist heb ik dat meteen maar even gecheckt en wat denk je?
De reacties blijken nog veel extremer te zijn dan ik dacht.
Eigenaar Martin Kniest was ook compleet overdonderd, zo vertelt hij op de site van RTV Oost: "Er komen van heinde en verre mensen naar de wasstraat om met de jongens op de foto te gaan, we krijgen kaarten, taarten, het is niet normaal wat er gebeurt. We krijgen mensen vanuit het hele land die de jongens willen zien en hun auto laten wassen."
De allerbeste reclame
Maar dat zouden die kijkers niet doen als ze er in de wasstraat met de pet naar gooien. In de serie zie je ook continu hoe hard die jongens werken en dat je bij Matz dus ook gewoon waar voor je geld krijgt – en meestal nog wat meer, omdat die jongens extra hun best doen.
Deze serie is dan ook de allerbeste reclame die Kniest zich had kunnen wensen.
Jij zou natuurlijk een hele filmploeg kunnen inhuren om jouw bedrijf te portretteren, maar dat loopt nogal in de papieren.
En dat hoeft gelukkig ook niet.
Een goed en oprecht verhaal
Als je maar een goed en oprecht verhaal hebt.
En dat op een aantrekkelijke manier vertelt.
Wil je weten hoe je dat doet?
Ik leg het uit in een serie online trainingen.
⇒ Hierin leer je hoe je onweerstaanbare teksten schrijft.
⇒ Entertainende én informatieve teksten waarmee je mensen voor je wint en aan je bindt.
⇒ Teksten waarmee jij jouw (bedrijfs)naam, reputatie en omzet een boost geeft.
⇒ En minstens zo belangrijk: op deze manier wordt schrijven geen straf, maar een genot.
⇒ Als expert op jouw vakgebied met je nieuwe storytelling-kwaliteiten eet iedereen straks uit jouw hand. En ze kunnen er geen genoeg van krijgen.
⇒ Straks schrijf je alleen nog teksten die een feest zijn om te schrijven en om te lezen.
⇒Als ervaren journalist, tekstschrijver, schrijfdocent en allround schrijfgek ken ik alle fijne kneepjes.
De afgelopen jaren heb ik een methode ontwikkeld die werkt.
En nu bied ik die ook online aan
⇒ In meerdere modules ontdek je hoe ook jij geweldige teksten kunt schrijven.
⇒ En hoe jij straks zó bruist van de ideeën, dat je niet kan wachten om die op te schrijven.
De video’s en audio-sessies worden pas over enkele maanden opgenomen en dat is de reden dat alleen de snelle beslissers nu een belachelijk hoge korting van 70% krijgen.
Als Early Bird betaal je daarom slechts €399 in plaats van €1330,-
Bovendien krijg jij als eerste toegang tot elke video en heb je het exclusieve mogelijkheid om tijdens de opnamen vragen stellen.
9-2-2021
Ben jij ook al bevangen door de ijskoorts?
Omdat ik door de lokroep van het natuurijs nu minder tijd heb voor het schrijven van een weblog, maak ik je graag even warm met dit verhaal dat ik tijdens de vorige natuurijstijd (in maart 2018) bij elkaar schreef, fotografeerde en schaatste.
Het is een van de leukste reportages die ik de afgelopen jaren heb gemaakt en zo krijg je meteen een idee hoe gek ik ben.
Op natuurijs.
In het spoor van de ijsfluisteraars
Al ruim 25 jaar behoren Yldau Dijkstra en Marten Imelman tot de eersten die het natuurijs verkennen. Met prikstok, ijspriemen, touw en veel knowhow komen zij –plus nog wat fanaten- bijna elke winter aan hun trekken.
Vandaag wordt alweer de negende schaatsdag op rij voor Yldau (49), geboren Groningse met Friese wortels, wonend in Drenthe. “Ik heb zaterdag een cursus in Utrecht. Maar als ik om 8.00 uur bij de Weerribben ben, kan ik eerst nog even een uur schaatsen.” Lachend: “Een psychiater zou mij wel obsessief noemen.”
En voor de goede orde: dit is alweer de tweede schaatsperiode van 2018. Toen drie weken geleden de rest van natuurijsminnend Nederland nog eens mokkend de minimale vorstcijfers bekeek, gingen de alarmbellen al af in het whatsapp-groepje Natuurijs, bestaande uit negen natuurijsgekken. Waaronder ikzelf, zei de verslaggever/gek.
Atypisch appgroepje van natuurijsgekken
Het is een atypisch appgroepje, want het komt hooguit één maand per jaar tot leven. Kortstondig en heftig. Zo ook op vrijdagochtend 9 februari als Marten een filmpje in de groep gooit. Marten, de officieuze ijsburgemeester van het Paterswoldsemeer, spreekt tot ons, glijdend op dun en onheilspellend krakend ijs: “waarschijnlijk de enige dag van dit jaar dat dit kan.”
Yldau ziet het filmpje en wordt toch wat onrustig. Ze is namelijk met haar ouders (77 en 79 jaar) op schaats- en langlaufvakantie in Inzell.
De Fear Of Missing Out (FOMO) is een van de ziektebeelden van de ijskoortslijder. Onze gedachten waren deze week dan ook af en toe bij onze schaatsvriend Ugo, die met zijn gezin op wintersport was – de arme drommel.
Yldau had dat toch beter gepland. Na een wel erg snelle terugreis naar Nederland kon ze de volgende dag meteen het ijs op. Voor de dooi weer inzette. De leden van het appgroepje namen afscheid met de gebruikelijke woorden: “Tot volgend jaar, hopelijk.”
De Russische beer
En toen denderde de Russische beer het land binnen. De appgroep kookte over. Al vorige week donderdag verkende Marten het ijs van het Paterswoldsemeer, bijgestaan door Yldau en Sandra Lijbrink. Jawel, de dames zijn sterk vertegenwoordigd in deze tak van sport.
Maar noem het geen waaghalzerij. Tot de standaarduitrusting van de eerste schaatsers behoren een lang touw, twee in elkaar gestoken ijspriemen met een elastisch draad die als een ketting om de nek hangen en waarmee je jezelf uit een wak kunt trekken, een prikstok, heel veel ervaring en gezond verstand. Met de prikstok boeken zij meter voor meter terreinwinst. Yldau: “We doen dit nu ruim 25 jaar en ik ben – even afkloppen- nog nooit door het ijs gezakt en Marten nog maar één keer.”
Dan maar even wat minder inkomen
Dat de meeste leden van het appgroepje zzp’ers zijn is geen toeval. Eigenlijk moet alles wijken voor het ijs. Yldau is projectleider van een bewegingsstimuleringsproject voor ouderen en heeft een acupunctuurpraktijk. Dan maar even wat minder inkomsten deze week. “En mijn tandarts in Apeldoorn heb ik ook afgezegd.”
Marten kon niet onder een aantal afspraken uit, dus staat hij al de hele week voor dag en dauw op om in de vroege ochtend toch nog aan zijn gerief te komen. Meestal vooraf gegaan door een appje: ‘Ik ben om 7.30 uur op het P-meer, wie zie ik daar?’
Yldau moet uit Bovensmilde komen en sluit zich meestal iets later bij hem aan. “Ik ben helemaal geen ochtendmens, maar tijdens deze schaatsdagen spring ik uit bed.”
Waarom ze er zoveel energie van krijgt? “Schaatsen op natuurijs heeft voor mij alles. Het bewegen, de natuur. Op het ijs kom ik helemaal tot mijn recht.”
Uit de kast gekomen
Vorige week besloten Yldau en Marten maar eens uit de kast te komen. Ze begonnen een YouTube-kanaal IJsfluisteraar Groningen met ‘inspirerende en educatieve filmpjes’ en waren nog diezelfde avond te gast (en werden door de presentator voor gek verklaard) op TV Noord.
Door alle aandacht voor het Paterswoldsemeer (zelfs op het Acht Uur Journaal) waagde al snel Jan en alleman zich op het ijs, terwijl het op veel plekken nog onveilig was. Getuige ook het filmpje van Yldau waarbij Marten een schaatser uit een wak trekt.
“Doordat wij ons zo manifesteren voel je ook een soort verantwoordelijkheid,” zegt Yldau terwijl ze samen met Marten op donderdagochtend het ijs verkennen en met takken een aantal wakken markeren. Even later roept ze een jongetje terug van hooguit negen jaar dat in zijn eentje lukraak de ijsvlakte op schaatst.
“Maar dat moet je ook loslaten,” zegt Yldau later. “Uiteindelijk is iedereen die het ijs op gaat voor zichzelf verantwoordelijk. En ik wil ook op andere plekken schaatsen.” En dat doet ze: in Baflo, Mensingeweer, op het Andelstermaar, het Rasquerdermaar en een ven bij het Schildmeer.
En net heeft de ijsfluisteraar ook alweer een werkafspraak van vanmiddag verplaatst zodat ze eerst nog even in Garnwerd het ijs van het Reitdiep kan testen. Jubelend meldt ze het in de appgroep. ‘Morgen naar Zoutkamp. Wie gaat er mee?’ Na het weekeinde doen we wel weer normaal.
PS: En toen pakte ik de Wak Wisseltrofee
Op de dag dat het verhaal werd gepubliceerd schaatsten we met dit mooie groepje (zie foto hieronder) van Garnwerd naar Zoutkamp over zandijs. Op de terugtocht veroverde ik ook nog de niet zo felbegeerde Wak Wisseltrofee door op het Winsumerdiep door het ijs te zakken. Toch ga ik weer het natuurijs op.
We zijn blijkbaar niet de enigen die aan de schaatskoorts lijden. Vanavond (dinsdag 9-2) is Marten weer te gast op RTV Noord.
PPS: Ik krijg zojuist door dat ik de wisseltrofee ben kwijtgeraakt. Toch ga ik weer het natuurijs op.
4-2-2021
Waarschijnlijk had je het gemist, maar zondag was het Nationale Pindakaasdag.
Ik heb een gezonde afkeer van dit soort non-evenementen, maar begrijp het ook wel als mensen zich er in deze saaie tijd aan vastklampen. Het zijn er zoveel dat je er een heel coronajaar mee kunt doorkomen.
Mocht je nu pas inhaken dan heb je wel al de Dag van je ex (2 januari), Spaghettidag (4-1), Slagroomdag (5-1), Bubbelbaddag (8-1), Abrikozendag en Ruim je bureau-op-dag (beide op 9-1), Lelijke Truien Dag (19-1) en Absurde Antwoordapparaatberichten Dag (30-1) moeten missen.
Uitsloven in de keuken
Toch stond ik met m’n gezonde afkeer op Nationale Pindakaasdag me enorm uit te sloven in de keuken.
Dochter en ik maakten namelijk voor het eerst zelf pindakaas. Dat deden we met behulp van een recept uit het huis-aan-huis-blad. Nou ja, recept: dop een zak pinda’s, gooi ze in de blender met een beetje arachideolie en een snufje zout, et voilà!
Zo’n officiële dag was handig om dochter enthousiast te krijgen.
Ik heb het niet nodig; voor mij is het elke dag pindakaasdag.
Wat zeg ik, meerdere keren per dag zelfs.
Had ik vorige keer beweerd dat humor de smeerolie van het dagelijks leven is?
Het is bij nader inzien toch pindakaas.
In één zinderende hap
Het allerliefst smeer ik het lichtbruine goedje op een verse meergranenboterham, met een klodder sambal oelek(ker!) en daar bovenop nog wat schijfjes appel. Dan heb je het smeuïge, zoete, pittige én frisse in één zinderende hap.
En is het brood knapperig vers dan neem ik meestal gewoon nog zo’n boterham.
Waarom vertel ik dit?
Je zou bijna denken dat ik word betaald door de pindakaaslobby.
Is helaas pindakaas niet zo.
Maar mochten ze me na deze lofzang willen inhuren dan zeg ik daar uiteraard geen nee tegen.
Nee, ik schrijf dit omdat ik pindakaas zo onmeunig smeuïg lekker vind. Maar dat vermoedde je misschien al.
Want wat vertelt of schrijft nu makkelijker dan over iets waar je blij van wordt, waar je 100% achter staat?
En dat geldt voor alles.
De beste manier om mensen te interesseren
Ongeveinsd enthousiasme is de beste manier om mensen te interesseren.
Als je daar dan ook nog een flinke scheut expertise bij kunt leveren heb je helemaal goud in handen.
Niets aanstekelijker dan een gepassioneerd iemand te zien vertellen.
Of dat nu Jan Wolkers over een spuugbeestje is of horecaondernemer Jenze Kingma over een nieuw bestelsysteem.
Toch zie ik bij ondernemers of organisaties nog vaak terughoudendheid om met wat meer schwung over hun product of dienst te vertellen.
Bescheidenheid is een mooie eigenschap, maar als het van binnen borrelt van de gedrevenheid en passie, dan zeg ik: laat het gewoon zien.
Dat hoeft niet met uitroeptekens en borstklopperij.
Maar als je laat zien waarom jij enthousiast bent dan worden jouw (potentiële) klanten dat ook.
Die willen namelijk ook dat euforische gevoel dat jij hebt.
Als jij jouw enthousiasme ook graag wil delen, maar je vindt het lastig om dat goed onder woorden te brengen dan kan ik je daarbij helpen.
Met een schrijfworkshop.
Die geef ik al aan kleine groepen.
Maar ik ze wil ze ook graag online gaan geven.
En omdat dit nieuw is voor mij bied ik de eerste deelnemers een eenmalige korting van 70%.
Let wel: dit aanbod komt nooit meer terug en geef ik alleen aan de deelnemers van de beta-training. Als ik de training later officieel lanceer is-ie fors duurder.
In deze training gaan we aan de slag met:
*helderheid: snappen bezoekers op jouw website meteen wat jij voor ze kunt betekenen?
*pakkend schrijven: hoe 'pak' jij je potentiële klant in? Met een opvallende kop, prikkelende intro en een tekst die prettig leest en aanzet tot actie.
*opbouw & structuur: hoe bouw je een tekst op, wat moet er wel/niet in?
*klantgericht schrijven: wie wil jij graag bereiken en wat los jij op voor je potentiële klanten?
*de juiste toon: schrijf je u of jij, hoe persoonlijk kun je zijn?
*de goede balans tussen spreek- en schrijftaal
*hoe je schrijft vanuit je hart én je ervaring
Als jij interesse hebt in deze online schrijftraining (en eenmalige aanbieding), dan mag je me dat via de mail laten weten.
Ken je iemand die geknipt is voor dit aanbod, stuur het vooral door.
Dan wens ik je alvast een niet al te koude Werk Naakt Dag (5 februari).
Fan van een bejaarde betweterige brompot
8-1-2021
In dit nog verse nieuwe jaar wil ik graag meteen een serieus onderwerp aansnijden: humor.
Tsss, hoor ik je al verzuchten, alsof 2020 niet serieus genoeg was.
Toch is het slim om humor veel serieuzer te nemen.
Omdat het hartstikke goed werkt in de communicatie. Het is niet voor niets dat de meeste winnaars van de Gouden Loeki die prijs wonnen dankzij humor. Ik moest als eerste denken aan die reclame met de olifant en dat pesterige jochie met zijn laatste Rolo, terwijl die alweer 25 jaar oud is. Ik kwam er net achter dat die commercial van alle ruim 150.000 reclames zelfs is verkozen tot beste STER-reclame aller tijden.
Humor werkt dus
Sterker nog, “humor is een van de vier pijlers onder het universum.”
Dat zegt Madelijn Strick en zij kan het weten want zij schreef een boek met die titel, en ze is universitair docent sociale wetenschappen.
Hoho, een bóek over humor? Van zo’n geleerd iemand? Nu wordt het wel héél serieus.
Ik had je toch meteen gewaarschuwd. En je hoeft dat hele boek heus niet te lezen hoor, dat heb ik ook nog niet gedaan. Maar ik las een interview met Strick waarin ze enkele mooie uitspraken doet. Die ik hier graag met je deel.
“Humor wordt vaak gezien als bijzaak in het leven,” zegt Strick, “maar het is essentieel voor het menselijk leven en voor hoe we met elkaar omgaan.”
Essentieel in het dagelijks leven
Ik mag het zelf graag de smeerolie van het dagelijks leven noemen.
Strick gaat nog een stapje verder: “Humor is belangrijk om mentaal overeind te blijven, te kunnen relativeren en om je in sociale interactie te kunnen redden. Als je niet kunt relativeren en alle tegenslagen in het leven altijd serieus neemt, heb je een groot probleem.”
Ik zeg: stri(c)k erom en op een tegeltje.
Wel even opletten dat je humor niet verwart met pure lol.
Niks mis mee, maar humor is een veel breder begrip.
Het kan zelfs zo subtiel zijn dat sommigen het niet eens doorhebben.
Mooi voorbeeld is onze nationale brompot Maarten van Rossem (77), die nu weer elke doordeweekse avond op tv is als het enige jurylid in De slimste mens. Van Rossem is daar nog nooit op een lachje betrapt, maar die man barst van de humor. Die is dan wel net zo zwart(gallig) als zijn kleren, maar ondertussen hangt bijna iedereen hangt aan de lippen van dat zuinige mondje.
Waarom?
Omdat hij zo belachelijk veel weet, ontzettend goed kan vertellen, een uitgesproken mening heeft en er totaal niet op uit is om vriendjes te worden met de anderen.
Maar zonder zijn humor zou die bejaarde betweter niet te verteren zijn.
Maarten: een ijzersterk merk
En zou Maarten niet zo’n ijzersterk merk zijn.
Al zal hij zelf gruwen van die kwalificatie. Maar Maarten is zo bekend dat hij al jaren een eigen blad heeft dat zijn naam draagt, waarbij alleen zijn voornaam volstaat.
Maarten is zo’n sterk merk dat hij in dat programma totaal onafhankelijk en vrij zijn gang kan gaan. Tegenwoordig strooit hij met zijn uitgestreken smoelwerk zijn ongezouten meningen bij De slimste mens zelfs in de wond van een deelneemster. En natuurlijk in die van presentator Philip Freriks – zijn favoriete slachtoffer.
Maar het bejaarde orakel durft ook steeds persoonlijker te zijn. Vertelt over jeugdtrauma’s en andere ontboezemingen, waarbij hij zichzelf ook nooit spaart.
Des te meer Maarten zichzelf is, hoe populairder hij wordt. Zelfs mijn 8-jarige dochter is fan van ‘die grappige chagrijnige meneer.’
We hoeven nu heus niet allemaal met hangende mondhoeken onze uitgesproken meningen te gaan rondbrommen.
Maar veel ondernemers en organisaties zouden wel wat schroom van zich af mogen werpen. Die zijn veel te voorzichtig, bang om op te vallen: “want stel je voor dat je een klant tegen het hoofd stoot.”
Nou en! Zeg ‘ns eerlijk: zou dat heel erg zijn? Op sommige klanten zit je helemaal niet te wachten.
Durf jij jezelf in 2021 meer laten zien?
En draai het ‘ns om: wat zal er gebeuren er als je een keer iets nieuws en verfrissend doet? Als je wat meer van jouw persoonlijkheid laat zien?
Ik heb vele honderden ondernemers hun bedrijf of dienst zien pitchen, soms wel vijftig achter elkaar. Sommigen ben je na de volgende spreker alweer vergeten.
En altijd zijn er tijdens zo’n sessie slechts een paar die los zijn en zichzelf durven te laten zien. Natuurlijk is niet iedereen daarvan gecharmeerd, maar ze hoeven toch niet allemaal jouw klant te worden? Driemaal raden wie het meeste losmaakt. En wie veel meer gedaan krijgt dan diegene die braaf binnen de lijntjes is gebleven.
Als jij in dit nieuwe jaar met meer humor en relativeringsvermogen wil communiceren ga ik graag met je in zee.
Ik doe niets liever, ik neem het namelijk heel serieus.
Bovendien kan de wereld dat nu meer dan ooit gebruiken.
De laatste uren van 2020
1-1-2021
Ik heb niet zo heel veel met de Top 2000. Toch was op deze laatste avond van dit gedenkwaardige jaar onze tv daarop afgestemd. Soms is makkelijke achtergrondmuziek voor de hele familie precies wat je nodig hebt na een jaar dat vooral langdradig was maar er ook behoorlijk heeft ingehakt.
We waren nog net geen familie Van Egters, maar het was een vrij saaie oudejaarsavond met alleen ons driekoppige gezin - precies zoals premier Rutte ons had bevolen. We dronken, aten, schaakten, speelden gezelschapsspelletjes, gingen naar buiten om een paar knetterpellets af te steken, liepen een rondje, gingen weer naar binnen, gooiden nog een blok op het vuur en een oliebol in de keel, ontkurkten nog een paar bierflesjes en zoomden met vrienden. De uren kropen voorbij, Ella vocht tegen haar slaap en ik verlangde niet naar een wild feest. Het was goed.
Jarenlang moeten ploeteren
Toen de laatste minuten van het jaar naderden belandden we met ons gezinnetje op de bank. Dat was niet gepland, dat ging vanzelf.
We zagen de zeer sympathieke Danny Vera die als artiest jarenlang had moeten ploeteren voor hij kwam bovendrijven en nu met gelukzalige blik stond te vertellen. Niet over zijn doorbraakhit, maar over zijn eerste kindje dat na vele vruchteloze pogingen dan toch ter wereld was gekomen. Een week geleden, op kerstdag.
Toen moest zijn lied Rollercoaster, de verrassende nummer van 1 van de Top 2000, nog komen. Het lied dat me aanvankelijk niet enorm veel deed, maar sinds mei een speciale plek heeft in onze familie. Toen mijn neefje Jon het voor mijn moeder zong in de hospice en een paar dagen later tijdens haar uitvaartdienst, en ik hem daarbij op gitaar begeleidde.
De familie Von Trapp
Daar zaten we dan gedrieën op de laatste avond van dit #@!-jaar, mee neuriënd met Rollercoaster, knus tegen elkaar aan, elkaars hand vasthoudend. We leken wel de familie Von Trapp, maar dan iets kleiner.
En ondertussen stond op tv Danny Vera - luisterend naar zijn gouden liedje - een beetje ongemakkelijk, maar toch vooral heel gelukkig te wezen tussen zijn glimmende Gretsch-gitaren. Hij haalde ook nog even zijn bekoorlijke vriendin en kerstkindje Lavie voor de camera. Kijk het gerust even terug, als je wilt weten hoe geluk eruit ziet.
Het gemoed liep vol, tranen wilden naar buiten.
Vrolijke verbijstering
En net toen we elkaar een gelukkiger nieuwjaar wilden kussen sprong de hoogbejaarde kat Fratsen tot onze vrolijke verbijstering plots op de leuning achter ons. Die oude gezellige dibbes op wie we al bijna 19 jaar zo gesteld zijn, die haar dagen voornamelijk slapend doorbrengt en die we eigenlijk maanden geleden al hadden opgegeven.
De tranen van verdriet van 2020 vermengden zich met tranen van onbedaarlijke pret.
2021 had slechter kunnen beginnen.
Ik wens jou dit jaar net zoveel doorzettingsvermogen als Danny Vera en veerkracht als Fratsen toe.
Ze doet je trouwens nog de groeten.
