Vandaag bezocht ik maar eens de achterkant van mijn vernieuwde website.
Nee, dat is geen duistere plek waar teksten staan die het daglicht niet kunnen verdragen.
Vanaf deze plek, het zogeheten dashboard, kan ik de website zelf aanpassen: nieuwe teksten en foto’s plaatsen.
Of bijvoorbeeld meedelen dat de Schrijfworkshop voor ondernemers van 31 maart wordt verplaatst.
Jawel, de coronacrisis raakt mij als freelancer ook.
Maar dit wordt geen zielig verhaal, beloofd.
We leven niet op grote voet, zijn gezond en hebben alles wat ons hart begeert. Bovendien laat ik mijn haar al jaren door m'n geliefde knippen.
Al vrees ik dat m'n 8-jarige dochter binnenkort ook graag een poging wil wagen.
Maar vooral omdat ik om mij heen ondernemers zie die veel harder worden geraakt dan ik. Mensen die een prachtig bedrijf hebben opgebouwd en van de ene op de andere dag nagenoeg alle inkomsten zien verdampen. De meesten zitten niet bij de pakken neer en proberen bijvoorbeeld op een andere manier geld te verdienen.
Ik kijk er met bewondering naar en vind dat die verhalen ook moeten worden verteld. Dat zal ik zeker gaan doen. Ook omdat ik een voorgevoel heb dat zij straks, als de grootste ellende achter de rug is, weer zullen opbloeien.
Stockholm-syndroom
Het klinkt gek, maar de grootste financiële malheur heb ik al achter de rug. Dat was in een periode, nog niet eens zo heel lang geleden, toen ik financieel nog volledig afhankelijk was van de journalistiek.
Terwijl dat eigenlijk allang niet meer kon. Ik leed aan het Stockholm-syndroom, klampte me vast aan dat prachtige vak en nam iets te vaak geld van mijn spaarrekening op.
Ik vraag me af of mensen beseffen hoe abominabel de verdiensten tegenwoordig soms zijn, met name van regiojournalisten. Om een indruk te krijgen, lees dit schrijnende verhaal van Britt van Uem.
Dat de regionale kranten door de ingestorte advertentiemarkt nu ook het water aan de lippen staat is wel extra wrang natuurlijk. En het is ook hartstikke krom dat provinciale omroepen wél miljoenen aan subsidies ontvangen en kranten niet.
Maar het is nog zuurder dat de toch al onderbetaalde freelancers als eerste de wacht wordt aangezegd, zoals bleek uit een brief van de NDC Mediagroep die ik ook in mijn mailbox kreeg.
Journalistiek is nog steeds het allermooiste vak ter wereld en ik zou nog steeds het liefste voltijds journalist zijn.
Maar ik ben blij dat ik de bakens een paar jaar geleden heb verzet en dat ik tegenwoordig ook wat geld verdien met niet-journalistieke teksten en met lesgeven.
De donatie-button
Terug naar de achterkant van mijn website.
Die website heb ik overigens gemaakt met Reporters Online. Dat is een club mensen met wie ik kan lezen en schrijven, (ex-)journalisten die -net als ik- een heel eigen idee hebben van kantoortijden. En ze zijn nog technisch onderlegd ook!
Afgezien van de perfecte begeleiding op afstand hebben zij ook de donatie-button bedacht.
Dat is een uitkomst voor freelance journalisten.
Daarmee kan de lezer namelijk met een simpele druk op de knop (of twee) haar of zijn waardering uiten door een donatie te doen. Die komt direct bij de schrijver terecht. Halleluja!
De donatie is geheel vrijwillig. Beschouw het dus niet als een pistool dat tegen je hoofd wordt gezet.
Ter illustratie (maar louter ter illustratie;) heb ik onder deze tekst ook zo'n button geplaatst.
Er staat er ook een op de homepage en soms zet ik er eentje onder een nieuwe tekst of een verhaal. Of onder een Schrijftip – een nieuwe service van igorwijnker.nl
Enfin, na de introductie verstreken er enkele weken en er kwam dus nog iets tussen. Tot ik mezelf vandaag weer eens terugvond aan de achterkant van mijn website.
Ik scrollde eens langs alle functies aan de linkerzijde en zag plots een knopje met Betalingen. “Oh ja, de donatiebutton!"
Ik wist helemaal niet dat ik dat hier kon bekijken.
"Zou er al iemand iets hebben overgemaakt?” Nieuwsgierig drukte ik op de knop.
Groot en aangenaam was mijn verrassing bij het zien van het betalingsoverzicht: diverse lezers hebben afgelopen maand een donatie gedaan.
Waarvoor mijn grote dank!
Elke bijdrage, hoe bescheiden ook, voelt toch als een steuntje in de rug. Het stimuleert mij extra om door te gaan met dit gedoemde prachtige werk.